ارتباط سبک تصمیم‌گیری و یادگیری خودراهبر در دانشجویان هوشبری

مقدمه: یادگیری خود راهبر مهارتی ضروری برای آموزش نوین بوده و میتواند به وسیله شیوه های گوناگون تصمیم گیری افراد تحت تأثیر قرار گیرد. این مطالعه ارتباط سبک های مختلف تصمیم گیری و یادگیری خودراهبر را در دانشجویان هوشبری مورد بررسی قرار داده است. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی همبستگی، بر روی 147 نفر از دانشجویان هوشبری دانشکده پرستاری و مامایی مشهد که به روش سرشماری انتخاب شده بودند در تابستان سال 1393 انجام شد. از پرسشنامه های سبک های تصمیم گیری عمومی بروس و اسکات و خودراهبری در یادگیری چنگ و همکاران استفاده شد. روایی آنها با استفاده از روایی محتوا تأیید و پایایی آنها از طریق محاسبه ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 0/74 و 0/94 برآورد گردید. پرسشنامه ها به شیوه خود گزارشی توسط دانشجویان تکمیل و داده ها با استفاده از آزمون های کای دو، من- ویتنی، کروسکالوالیس و ضریب همبستگی اسپیرمن و بهوسیله نرمافزار SPSS نسخه 21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سطح معنی داری در این مطالعه 0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین سنی افراد شرکت کننده در مطالعه 8/66± 25/38 بود و اکثر مشارکت کنندگان را دانشجویان خانم (%85/7) تشکیل می دادند. سبک تصمیم گیری غالب در بیشتر افراد سبک منطقی و بعد غالب در یادگیری خودراهبر، انگیزه یادگیری بود. نمرات تمامی ابعاد تصمیم گیری و یادگیری خودراهبر، به استثنای سبک تصمیم گیری شهودی و بعد ارتباطات بین فردی در دو جنس، تفاوت معنی داری داشت. یادگیری خودراهبر با سبک تصمیم گیری منطقی همبستگی مثبت (0/644) و با سبکهای اجتنابی (0/680-) و آنی (0/707-) همبستگی منفی معنی دار داشت و سبک تصمیم گیری منطقی با سبک های تصمیمگیری اجتنابی (0/345-) و آنی (0/675-) همبستگی منفی معنی دار داشت. بحث و نتیجه گیری: سبک تصمیم گیری منطقی قوی ترین ارتباط را با یادگیری خودراهبر در دانشجویان تحت مطالعه داشت.